تأثیر شیوه‌های جدید آموزش بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان

زمینه: روش تدریس مناسب از مهم‌ترین پایه‌های کیفیت بخشی آموزش محسوبمی‌شود. بسیاری از روان‌شناسان تربیتی و مربیان آموزشی اعتقاد دارند، موقعیت یادگیری باید چنان سازماندهی شود که هر شاگرد بر اساس توانایی‌های خود به فعالیت بپردازد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر به‌کارگیری روش‌های مختلف تدریس (سنتی، پرسش شفاهی، نمایش علمی و مباحثه گروهی) بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان مراکز تربیت معلم انجام شد. روش: پژوهش به روش نیمه تجربی انجام شد. جامعه‌ی آماری، دانشجویان رشته‌های مختلف مراکز تربیت معلم استان البرز بودند که با روش‌های نمونه گیری تصادفی طبقه‌ای متناسب، تعداد 270 نفر نمونه انتخاب شدند. ابزار استفاده شده در این تحقیق پرسشنامه خلاقیت عابدی و آزمون محقق ساخته پیشرفت تحصیلی بود. به منظور آزمودن فرضیه‌های تحقیق از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانوا)، تحلیل کوواریانس یک‌راهه(آنوا) و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها حاکی از آن بود که میزان خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با توجه به روش‌های مختلف تدریس (سخنرانی، پرسش شفاهی، نمایش علمی و مباحثه و مشارکت گروهی) متفاوت است. همچنین نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با روش مباحثه و مشارکت گروهی بیشتر از سایر روش‌ها افزایش نشان داده است. بر همین اساس به ترتیب روش‌های نمایش علمی، پرسش شفاهی و روش سنتی (سخنرانی) بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان تأثیرگذار بوده است. نتیجه‌گیری: دانشجویانی که با شیوه‌های جدید آموزش می‌بینند پیشرفت تحصیلی و خلاقیت بالاتری از خود نشان می‌دهند.